Gedeelde besluitvorming (“shared decision-making“) is te beschouwen als één van de drie onderdelen van evidence-based medicine (Haynes):
Dit omvat namelijk:
- de eigen expertise
- het beschikbare bewijsmateriaal
- de voorkeur van de patiënt.
De uiteindelijke behandelkeuze dient gebaseerd te zijn op de eigen expertise van de zorgverlener, aangevuld en zo nodig gecorrigeerd door het best beschikbare bewijsmateriaal èn door de voorkeur of de situatie van de patiënt.
Zowel evidence-based medicine (EBM) als shared decision-making (SDM) op zich hebben de potentie om de kwaliteit en kosteneffectiviteit van de zorg te vergroten (Oshima Lee). Beide principes zouden echter nog in grotere mate mogen worden toegepast door het beschikbare bewijsmateriaal toe te spitsen op de individuele patiënt (Barratt).
Tweerichtingsverkeer
Gedeelde besluitvorming is het proces van informatie-uitwisseling in twee richtingen: van de zorgverlener naar de patiënt (informatie over diagnose, de prognose, de behandel- en zorgmogelijkheden en de voor- en nadelen hiervan) en van de patiënt naar de zorgverlener (welke mate de patiënt betrokken wil zijn bij de besluitvorming en zijn persoonlijke voorkeuren met betrekking tot de interventieopties). Voor meer informatie, klik op dit artikel van Broersen.
Dit tweerichtingsverkeer is een voorwaarde voor het gezamenlijk nemen van een beslissing over de diagnostiek en/of behandeling. Dit is vooral van belang als er meerdere (gelijkwaardige) behandelopties bestaan. (Ubbink)
Gedeelde besluitvorming kan voorkómen dat zorgverleners besluiten nemen die niet overeenstemmen met wat de patiënt wil (Sepucha). Dit leidt tot ongewenste zorg en kan overdiagnostiek of overbehandeling betekenen (Mulley).
Deelkunde 